Uit het ei
20 jaar ben ik nu als zelfstandig coach aan de slag en nog zijn er momenten dat ik me voel alsof ik net uit het ei kom piepen.
(Nu kerst stilaan nadert, is dat wellicht een metafoor die niet tot de verbeelding spreekt…)
O jawel, het zou me kunnen onzeker maken, me doen twijfelen aan mijn kunnen en aan mijn keuzes. En eerlijk? Dat heeft het op bepaalde momenten in mijn leven en loopbaan ook echt gedaan. Recent zelfs nog.
En toch, ondanks dat ongemak merk ik telkens opnieuw ook de spanning en nieuwsgierigheid om op zoek te blijven gaan. Naar wat ik kan ontdekken en leren.
Naar situaties en mensen om te kijken met de ogen van een pasgeborene, nieuwsgierig, open voor wat komt en vol verwachting.
De aha-erlebnis
Voor het eerst in mijn zelfstandige loopbaan (en zelfs ook in mijn leven nu ik er zo over nadenk) kom ik alleen uit het ei. Met LoopWise.
De weg er naar toe is intens geweest. Met vragen waar ik niet meteen het antwoord op had en vragen waar ik op zoek moest naar de essentie in de veelheid aan antwoorden. Stefaan was mijn gids en hij deed me ontwarren, expliciteren, specificeren. Het hielp me om helder te krijgen waar ik echt sterk in ben. En waar niet.
Het was een bijzondere ervaring om aan de andere kant te staan en zelf ook weer die “aha-erlebnis” te ervaren. Want hoe meer we samen in gesprek gingen, hoe beter het verhaal ook klopte met wie ik ben en wat ik doe.
Ik ben blij met wat de website uiteindelijk geworden is: een stukje gezicht van mezelf.
Voor de spiegel
In de leergang interventiekunde die ik volg, had ik een coachinggesprek met Jacqueline.
We hadden het over wat mij drijft om een bepaald gedrag te stellen en we kwamen uit bij verwondering en verbazing. Ook bij expressie. Ja, het voelde wel vertrouwd. Ik dook meteen het verleden in met een beeld van mezelf als kind luid zingend op tafel met een namaak-micro. Ik zag de schriftjes weer waar ik als puber mijn lievelingsgedichten in over schreef en zelf ook schamele pogingen deed tot dichterlijke ontboezemingen.
Ik beken, ik zing en schrijf nog altijd graag…
Wat kan ik daar (nog) mee in mijn werk nu?
“Woord en tekst geven aan wat je waarneemt, vanuit verwondering en verbazing is een belangrijk instrument bij interventiekunde”, zei Jacqueline. En ze voegde er aan toe: “druk je uit, dan kan je weer speels en verwonderd zijn.”
Uitvliegen
Hier ben ik dus, met mijn naïeve maar hoopvolle geloof in mensen, hun intenties en hun potentieel, met mijn lappendeken aan kennis en ervaringen, met het milde hart van mijn senior-zijn.
Is die acceptatie niet waar ontwikkeling begint? Veelbelovend dus. Ik kijk uit naar de volgende 20 jaar. En ik hoop er jou ook zeker (opnieuw) te ontmoeten. Tot dan?